ازسید حسین حسینیان

قصیده شماره 50 – درمدح محمد شاه غازی رحمته الله می فرماید :

عید رمضان آمد و ماه رمضان رفت

صد شکر که این آمد و صد شکر که آن رفت

این با طرب و خرمی و فرخی آمد

وان باکرم و محنت و رنج و مرضان رفت

عید آمد و شد عیش‌ و نشاط و طرب آغاز

مه رفت و خرافات خرافات خران رفت

ایام نشاط و طرب و خرمی آمد

هنگام بساط و شعب و زرق و فسان رفت

لاحول‌کنان آمد تا خانه ز مسجد

عابد که ز مسجد به سوی خانه دوان رفت

عید آمد و شد باز در خانهٔ خمّار

شاهد به میان آمد و زاهد ز میان رفت

این طُرفه‌ که با مسجد و سجاده و دستار

زاهد سبک از زهد پی رطل‌ گران رفت

ما هم چله سازیم دگر با می و معشوق

سی روزه به دریوزه انیمان‌که زیان رفت

رندانه به میخانه خرامیم وگذاریم

سر درکف آن پای که تا دیر مغان رفت

یعنی به در قبلهٔ عالم‌شه آفاق

سازیم ازین‌ روی ‌که بر یاد شهان رفت

ای ترک بپیما به طرب جام جهان‌بین

هان وقت غنیمت بشمر ورنه جهان رفت

چندی سپری‌ گشت‌ که بی‌خون دل خم

خوناب جگر ما را از دیده روان رفت

گلچهر بتا بادهٔ ‌گلرنگ بیاور

ما را نه جزآن قسمت برآب رزان رفت

مستم ‌کن از آن سان ‌که خراب افتم تا عید

واگه نه اگر دی شد وگر فصل خزان رفت

پیش آی و کن از بادهٔ ‌گلرنگ عمارت

ویرانهٔ دل را که به تاراج غمان رفت

یاقوت روان خیز مرا قوت روان دارد

ررزی نگری ورنه ز جسمم‌ که روان رهت

در مشرب چشم و لب تو باده حرامست

آن راکه‌کشد جام ز غم خط امان رفت

ای ترک کماندار که پیکان نگاهت

از را نظر ما را تا جوشن جان رفت

تو سروی و هرگز نشود سر‌و گرایان

وین طرفه‌ که با سرو روان‌ کوه ‌گران رفت

از موی میان‌کوه سرینت بود آون

پیوند چنین مو را باکوه چسان رفت

هر گه نگرم کوه تو چون چشمه که در کوه

بینندکه از حسرت آبم ز دهان رفت

بوسیدن آن لب هوسم باشد و از بیم

پیش تو حدیثیم نباید به زبان رفت

نشگفت ‌که رحمت ‌کند و کام ببخشد

پیری چو منی راکه به سر چون تو جوان رفت

پیش آی و بهل تا لب لعل تو ببوسم

کاندر غمت از جان و تنم تاب وتوان رفت

ای ماه زمین بوسه دریغ ار نکنی به

زان لب‌که درو مدحت دارای زمان رفت

دارای جوانبخت محمد شه غازی

کش صیت ظفر بر همه اقطار جهان رفت

شاهی‌که ز عدلش‌ن به چرا بی‌ژم و وحشت

آهو بره در خوابگه شیر ژیان رفت

ببریست عدو خوار چو در رزم عنان داد

ابریست‌گهربار چو در بزم چمان رفت

تا بوسه زند بر در او وهم بسی سال

بایدش فراتر ز برکاهکشان رفت

جز در دل بدخواه نشیمن نگزیند

پرنده عقابیش ‌که از ناف‌ کمان رفت

تیغش به وغا گرنه خلیفهٔ ملک‌الموت

چونست‌که بایدش پی غارت جان رفت

در دورهٔ عدلش شده عالم همه آباد

الاکه خرابی همه بر معدن و کان رفت

چون نعره‌کشدکوسش در ه‌قعه ز بیمش

از جان بداندیش بر افلاک فغان رفت

هرجاکه پی رزم‌ کند عزم به رغبت

سوزنده جحیمیست ‌که بایمش قران رفت

ماهیست فروزنده چو بر تخت خلافت

مهریست ‌درخشنده چو جامش ‌به ‌لبان رفت

آن روزکه می زد ازلی نقش دو گیتی

بر رزق دوگیتیش‌ کف راد ضمان رفت

شاها ملکا دادگرا ملک ستانا

ای‌کایت حکمت به‌همه‌کون و مکان رفت

اوصاف جلال تو نهشتند به جایی

کانجا بتوان هرگز با پای‌ گمان رفت

تا هست جهان شاه جهان باش که ‌گیتی

با عدل تواش مسخره بر باغ جنان رفتقصیدهٔ شمارهٔ ۵۱ – و له ایضاً فی مدحه »« قصیدهٔ شمارهٔ ۴۹ – در ستایش حاجی آقاسی رحمه‌الله فرماید

🖰 با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

🖐 شماره‌گذاری ابیات | وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف) | 🔍 شعرهای مشابه (وزن و قافیه) | منبع اولیه: قاآنی نشر نگاه | ارسال به فیس‌بوک

این شعر را چه کسی در کدام آهنگ خوانده است؟

حسین نوشته:

بیت اول مصرع دوم، آنچه که شنیدیم و گفتند باید به صورت ذیل باشد:
صد شکر که این آمد و صد «حیف» که آن رفت
—
پاسخ: نقل نسخهٔ چاپی همین است و البته در صورتی که ادامهٔ قصیده را مطالعه بفرمایید و بدگویی شاعر را از ماه رمضان ببینید تأیید می‌کنید که صحیحش همین است و آنچه شما شنیده‌اید به مناسبت کارکردی که دارد تحریف عمدی همین بیت است.

ناشناس نوشته:

عید رمضان امد و ماه رمضان رفت
صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت

احمد رحمت بر نوشته:

بیت ۱۶ چند اشتباه دارد، شکل درست آن (از نظر بنده)، چنین است:
یاقوت روان خیز مرا قوت روان داد / روزی نگری ورنه ز جسمم که روان رفت

احمد رحمت بر نوشته:

بیت ۱۸ مصرع دوم چنین درست است:
از «راه» نظر ما را تا جوشن جان رفت

احمد رحمت بر نوشته:

شکل صحیح بیت ۳۳ مصراع اول:
چون نعره‌ کشدکوسش در «وقعه» ز بیمش

سجاد زارع نوشته:

« صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت » شعریست از ملک الشعرای بهار که مصرع اول آن نیز اینگونه میباشد

شاهی به میان آمد و شاهی زمیان رفت
صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت

حسن علامی نوشته:

من تصور می‌کنم در بیت چهارم «تعب» صحیح باشد نه «شعب»

حسن علامی نوشته:

همین‌طور در بیت هفتم معنایی برای «انیمان» نیافتم

حسن علامی نوشته:

و همین‌طور در مصراع «شاه که ز عدلش‌ن» الخ حرف «ن» اضافی باید باشد

حسن علامی نوشته:

و همین‌طور در مصراع: سوزنده جحیمی است که «بایمش» قران رفت، باید «با یمن» باشد.

ازمابهتران نوشته:

با این حساب معلوم نیست کی این مصرع جعلی را نشر داده!!
“صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت”
درواقع شاهکارقاآنی را خواسته به ضدش تبدیل کنه

سعید نوشته:

دوستانی که بیت رایج در میان مردم مد نظر دارند توجه داشته باشند که مصرع اول این بیت از مطلع قصیدۀ قاآنی است (عید رمضان آمد و ماه رمضان رفت | صد شکر که این آمد و صد شکر که آن رفت) و مصرع دوم از مطلع ترجیع بند ملک الشهرای بهار (شاهی به میان آمد و شاهی ز میان رفت | صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت) که هر دو شعر هم مدیح شاهان است، برخلاف شعر خلاقانه‎ای با مضمونی ایمانی که در میان مردم رایج است

سید حسین حسینیان:

سلام وعرض ادب
مصرع اول بیت اول شعر که گفته است:
(عیدرمضان آمدوماه رمضان رفت)
صدشکر که این وصد حیف که آن رفت
نوشته بنده سید حسین حسینیان ازاستهبان فارس در دوره دبیرستان نوشته شده است واصلا قصد خراب کردن شعرشاعر نداشته ام وفقط برای یک اجرای درون مدرسه ای بوده است واینطورشد که این شعرکه در مدح شاهی نوشته شده بود به تعریف عید رمضان وماه رمضان والبته به یک بیت معروف ورایج کشوری تبدیل شد.(الهی شکر)